Açıl susam açıl

Açıl susam açıl
Open sesam open
Iftah ya simsim

1001 Gece Masalları
Ali baba ve 40 Haramiler
Ali Baba 40 Haraminin gizli hazineyi sakladığı mağaranın kapısını açar.

40 kişi bir meclis oluşturur.
Tasavvufta 40 makamı vardır.
40 günde yükselir ruhlar
40 ı çıkmak denir yaşamdaki çeşitli bilinç eşiklerinde.

Sesame yani susam Kabala'da shem-shamayim, cennetin adlarından biridir.

Susam, Babil maji rituellerinde kullanılan susam yağı ile ilişkilidir.

Sesam, Grekçe Samos, yani Sisam adası Ege denizindeki... Mısır'da inisiye edilmiş filozof, matematikçi Pisagor...kendisi de Pythia (Kahin) soyludur. (Pythagoras)

Arapça sim sim = gümüş, gümüş ip, bilinç kordonudur.

HPB nin ustat KH ile mektuplarında belirttiğine göre Tibet inisiyasyonlarında adaylar ebediyet kapılarının açılması için yinelerdiler bu cümleyi : "Açıl susam açıl"

Sihirli sözcükler, düşünce ve kalbin yuksek amaçlarla birlikte çalışarak kelimelere yüklediği enerjilerle meydana getirilirler... doğru niyetler ve doğru bilinç seviyesi ile aktive edilirler.

Bu nedenle keramet sozcukte değil insandadır.

Açılacak kapılar bilinç seviyeleridir, kapılar dışarı değil içeri açılır. Saklı hazine kendini bilmektir... Bu kez mağara, altın sırlarla dolu insanın ruhudur, öze dönüldüğünde keşfedilen haz(i)neler içerir...

Zahirden (dışrak olan, egzoterik) batına (içrek olan, ezoterik) geçmek anlatılır.

Tüm kahramanların yolculuğu önce kendi mağarasının derinliklerine girip oradan yükselerek gerçekleşir.

Dışarıdan herhangi bir güç bu idrak ve farkındalık kapılarını bizim yerimize açamaz.

Ilahi güçlerle, olağanüstü kozmik enerjilerle çevrelenmiş bile olsak onlara kapılarımızı açmazsak, içselleştirmezsek, madde seviyesinde kalır insanın gerçek potansiyellerini kullanmamış oluruz.

8.8.2016
Uğur Başak Arpacıoğlu

Kucakla karanlığı korkusuzca...Işığı kalbinde taşıyAN ey insAN

6 Mayıs 2016'da sabaha karşı görmüştüm..

Aydınlıkları temsil eden büyük bir grup ile kılıçlarını kuşanmış karanlıklar grubu bir meydanda karşı karşıya...
Gölge adamlar silahlarını kavrıyorlar, göz dağı vermek istercesine...

Işık insanlar, sükunet içinde, tam bir dinginlik ve birlik halinde, bütünlük hissindeyiz... Hiç bir silahımız, kalkanımız, miğferimiz yok... (hepsi içimizde, saklı)

Türlü silahlarına davranarak korkumuz ortaya çıksın istiyorlar...

Biz ise gülümsüyoruz kalbimizden, ne yapacağımızı biliyoruz, hissediyoruz...aramızda telepatik olarak teyid ediyoruz... Korkudan eser yok ışıklarda...

Birbirimize ve birliğe olan sevgimizin enerjisini yayıyoruz kalbimizden bedenimize ve çevremize...ve
Kalplerimizden yayılan enerji birleşik alanı içinde...kararmış adamlara doğru yürüyoruz, huşu içinde...

Tam o AN'da ...
Tam Işık insanlar ile karanlık insanların birbirine temas ettiği ANda...

Kalbimizden yayılan enerji, bembeyaz bir ışık hüzmesi olarak dışarı yayılıveriyor, kollarımızı kocaman açıyoruz...kucaklamak için karanlıktaki kardeşlerimizi...

İşte O AN...kalbimizdeki ışık, ateşe, ısıya dönüşüyor ve gölge adamların kılıçlarını, silahlarını eritiveriyor...
Aramızda bizi ayıran hiç bir şey kalmıyor...Sımsıkı kucaklıyoruz karanlığı...ne olup bittiğini ANlamayan kardeşlerimizi...bedenlerimiz, enerjilerimiz birbirine karışıyor...

Işık ile aydınlanıyor yeryüzündeki tüm insanların kalbi...yüzleri...ruhları...

Ve t'AN yerinde MUzaffer Gün'eşin ilk ışınları beliriveriyor...

Ey Işığı kalbinde taşıyan ne'FER, kucakla karanlığı korkusuzca...

Sevgilerimle...
Uğur Başak Arpacıoğlu, 08.08.2016, Kapılardan geçerken

"Birliği koruyun." HPB

 NEFER : NFR, Mısır hiyeroglifi

Mutluluk, iyilik, refah, gençlik, güzellik ile ilişkilidir.
Kalp ve trake sembollerini içerir.
İç yaşam ve dış yaşamın birliğini ifade eder.
Üç bölümden oluşur: Bir sonsuzluk dairesi, bir dikey enerji hattı ve bir yatay enerji hattı.


Bir vizyon daha vardı :
Bugün 19.09.2013 Hasat dolunayı gökte...
11.11.2011'de açılan bir dönemin yeni döneme devriymiş..

Şöyle bir imge gördüm bugün öğle saatlerinde gözlerim kapalı :
Mor viole suretteki insanların beden kabukları açılıyor ve içlerinden çıkanlar mor tek bir kalp oluşturuyordu…

Çizim tam anlatamıyor, yaşamak gerek...Suretten öze geçmek" diyeyim.


O zamaaa AN... haydi...

HAYDİ GEL BENİMLE OL
Bende zincirlere sığmayan o deli sevdalardan
Kızgın çöllerde rastlanmayan büyülü rüyalardan
Kolay kolay taşınmayan dolu dizgin duygulardan
Yalanlardan dolanlardan daha güçlü bir yürek var

Haydi gel benimle ol
Oturup yıldızlardan bakalım dünyadaki neslimize
Ordaki sevgililer özenip birer birer
Gün olur erişirler ikimize

Uzanıp yüreğimin ateşiyle yeniden
Yıldızları tek tek yakacağım
Sarılıp güneşlere sevgimizle göklerden
Mavi mavi taçlar takacağım ne olursun

Sezen Aksu , Söz: Aysel Gürel, Müzik: Onno Tunç

Kral Arthur ve Majisyen Merlin'den Gerçek Sevgi üzerine

Arthur, Merlin ‘in yanından ayrılmadan önce çok karamsarlaştı. 
Nerdeyse on beş yaşındaydı ama diğer insanları çok az görmüştü. 

“Onlara katılacağın için üzgün müsün ?” diye sordu Merlin. 
“Herşeyden önce sen de onlardan birisin.”
Arthur uzaklara baktı. “Hüzünlüyüm ama sebebi bu değil.”
“Peki ne öyleyse?”
“Sana bir şey sormak istiyorum ama nasıl soracağımı veya sorsam mı sormasam mı bilmiyorum.”
“Durma”
Arthur kararsız bir şekilde baktı. “Bana öğrettiğin dersler hakkında değil. Ama her şeyden çok bilmek istediğim bir şey, yani bana söyler misin acaba…”
Boğazı düğümlendi ve durdu.

“Belki de aşık olmanın nasıl bir şey olduğunu öğrenmek istiyorsun?”
Arthur kafa sallayarak onayladı. Merlin'in önsezisi ile kurtulmuş olmaktan mutluydu. 

Yaşlı majisyen bir süre düşündü ve “Her şeyden önce unutma ki gerçekten önemli bir şey sordun. Aşk hakkında sözlerle anlatılamayacak şeyler vardır, ama önce benimle gel” dedi.

Arthur'u öğle güneşinin parladığı bir açıklığa götürdü. Merlin'in elinde güneşe doğru tuttuğu, yanan bir mum belirdi. 
“Yanıp yanmadığını görebiliyor musun ?” diye sordu.
“Hayır” dedi Arthur. Güneş o kadar parlaktı ki mumun alevi görünmüyordu.
“Ama bak” dedi Merlin. Bir pamuk parçasını muma yaklaştırdı ve pamuk hemen yanıverdi.
“Bunun aşkla ne ilgisi var?” diye sordu Arthur, ama Merlin yanıtlamadı. 

Sadece yılan otunun çiçeğini alıp suyundan iki damla Arthur ‘un parmaklarına sıktı. “Tadına bak” dedi.
Arthur yüzünü ekşitti. “Çok acı” dedi.
Merlin çocuğu göle götürüp ellerini yıkamasını söyledi. “Şimdi suyun tadına bak” dedi.
“Acılık kaldı mı?”
“Hayır” dedi Arthur. “Ama bunun aşkla ne ilgisi var?” 

Merlin yine karşılık vermedi ve çocuğu ormanın daha da derinlerine götürdü. “Şimdi kıpırdamadan otur” dedi sessizce. 
Arthur söyleneni yaptı. Biraz ileriden bir fare açıklığa fırladı, ama daha hareket edemeden bir kartal fareyi kaptı ve avıyla birlikte yüksek sarp kayalıklardaki yuvasına uçtu.
Arthur şaşkınlıkla, “Ama bana aşktan bahsedeceğini söylemiştin. Tüm bu gösterdiklerinin aşkla ne ilgisi var?” dedi.

“Dinle” dedi ustası. “Güneşe tutulduğunda görünmeyen mum gibi egon da aşkın dayanılmaz gücünde eriyecek. Gölün suyuyla yıkandığında kaybolan acılık gibi, hayatının acılığı da aşkla karıştığında en berrak sular kadar tatlı olacak. Ve kartalın avını yakalaması gibi kendine verdiğin önem de, seni içine alan aşkın gözünde bir pırıltıdan ibaret kalacak.”

"Sevginin gücü, saflığın gücüdür. Sevgi kelimesi bir çok şekillerde kullanılır ama o, majisyen simyacı için kutsal bir kelimedir, çünkü onun için sevgi, “tüm kötülükleri yok ederek sadece asil ve gerçek olanı açığa çıkaran” demektir. 

“Korktuğun sürece gerçekten sevemezsin” diye uyardı Merlin. “Öfkelendiğin sürece gerçekten sevemezsin. Bencil egon var olduğu sürece gerçekten sevemezsin.

“Peki o zaman nasıl sevebilirim ki?” dedi Arthur,korku öfke ve bencilliğin sıkça deneyimlediği şeyler olduğunu bilerek.

“İşte işin gizemli kısmı burası” diye yanıtladı Merlin. “Saflıktan ne kadar uzak olursan ol, sevgi seni arayacak ve sen sevene kadar seninle uğraşacak.”

"Sevgi, kötülükleri ortadan kaldırmak için hep işbaşındadır. Sevgisiz insan diye bir şey yoktur; yalnızca, sevginin gücünü hissedemeyen insanlar vardır. 

Görünmeyen ve ebedi olan sevgi, duygu ve heyecandan öte bir şeydir; O, hazdan ve hatta bir vecd halinden de ötedir. Majisyenin gözünde o, soluduğumuz hava, her hücredeki devinimdir." 

Sevgi evrensel kaynağından herşeye nüfuz eder. O, mutlak güçtür. Çünkü zor kullanmadan herşeyi kendine çeker. Sevgi, acı çekilirken bile, zihin ve egodan uzaklarda görevini yapar. Sevgi ile kıyaslandığında diğer tüm güç çeşitleri zayıftır.

“Sen bir kral kadar güçlü müsün?” diye Merlin ‘e sordu Arthur.

“Bir kralın güçlü olduğunu nerden çıkarıyorsun?” diye karşılık verdi Merlin. “Krala gücü, her zaman ayaklanıp bu gücü geri alabilecek halkı tarafından verilir. Bu yüzden tüm krallar korku içinde yaşar; bilirler ki sahip oldukları herşey ödünç alınmıştır. Ülkenin en fakir kişisi bile kraldan daha zengindir; ta ki kral, gücünü bırakıp sevgiye teslim olana kadar.”

“Hayattaki gerçek güç içten gelir. Dünyayı sadece içten gelen sevginin ışığında görmek, zedelenmez bir huzurda korkusuz yaşamaktır.”

"Sevgi ile ilgili, insanların dikkatinden kaçan birçok sır vardır. 
Sevilmek için önce sevmeniz gerekir. Birisinin sizi koşulsuz olarak sevdiğinden emin olmak istiyorsanız, onu koşulsuz sevmeniz gerekir. Birini sevmeyi öğrenmek için önce kendinizi sevmeniz gerekir. Bunların çoğu açık gibi görünüyor. 

Peki o zaman niye böyle yapmıyoruz?

Majisyen Merlin'in cevabı şudur: Sevgi ortaya çıkarılmalıdır; onu gizleyen öfke, korku ve bencillik katmanları soyulmalıdır. Tamamıyla sevgi dolu bir hayat için şu anda sahip olduğunuz hayatı saflaştırın. Sevgiye yaklaşmanın doğru ve yanlış bir yolu yoktur. 

“Ümitsizce sevgiyi arayan bir insan” dedi Merlin, “ümitsizce suyu arayan balığı hatırlatır.” Yaşam çok sevgisiz gibi görünebilir, ama insanı sevgiden yoksun bırakan “dışarıdaki dünya” değil, onu algılayanın gözleridir.

Sevgiyi hayatınızın değişmez ve tam bir parçası haline getirmek istiyorsanız, önce şu an sevgi dediğiniz şeyi yeniden tanımlamanız gerekir. 

Çoğumuz sevgiyi birine duyulan çekim, önemsendiğimizi hissettiren bir beslenme kaynağı, haz ve keyif, güçlü bir his veya heyecan olarak düşünürüz. Her ne kadar bunlar sevginin birer yönüyse de, majisyen hoca bunların en iyi ihtimalle tam olmadığını söyleyecektir.

“Ölümlülerin tarif ettiği sevgi, zayıflayıp yok olmaya mahkumdur” dedi Merlin. “Sizin sevgi dediğiniz şey gelir ve gider. Bir arzu objesinden diğerine atlar. Arzularınız reddedildiğinde çabucak nefrete döner. Gerçek sevgi değişmez. Onun bir objeyle ilgisi yoktur ve başka bir duyguya dönüşmez, çünkü en başta o, bir duygu değildir.”

Tüm sahte sevgileri terkettiğinizde geriye ne kalır? 

Yanıtı kendini kabullenmeyle ortaya çıkmaya başlar. İçsel bir güç olan sevgi önce içinizde, yine kendinize yöneltilmiş olarak belirir. 

“Ölümlüler sevgi için huzursuz ve endişeli bir şekilde telaşlanıp dururlar” dedi Merlin. “Sevdiklerine sahip olamazlarsa öleceklerini zannederler. Ama gerçek sevgi sizi huzursuz etmez, çünkü onun ifade edilmeye ihtiyacı yoktur. 
En sevilen kişi bile sizin bir parçanızdır. 

Başkasından alacağınızı zannettiğiniz sevgi, farkındalığınızdaki bir sınırlılığın belirtisidir. 
Majisyen simyacılar için tüm sevgiler benlikten gelir.

“Bu, kulağa çok bencilce geliyor” diye itiraz etti Arthur.

“Benliği ego ile karıştırıyorsun, ama gerçekte benlik ruhtur” diye yanıtladı Merlin. 
Bencillik ise sahiplenmek, kontrol etmek ve hakim olmak isteyen ego'dan kaynaklanır. Ego, “Seni seviyorum, çünkü sen benimsin” dediğinde sevgiden değil, üstünlük kurma ve sahiplenmekten bahseder. 
Gerçekten sevmeyi öğrenenler ilk önce bencilliği bırakmışlardır. İşte bundan sonra çok değişik bir deneyim başlar.

“Peki bu nasıl bir şeydir?” diye sordu Arthur. “Bunu hiç bilebilecek miyim?”

“Bir gün bu huzursuzca telaşın bittiğinde, ufak bir ışık göreceksin kalbinde. İlk önce bir kıvılcım büyüklüğünde olacak, sonra bir mum alevi ve nihayet cayır cayır yanan bir ateş.
Sonra uyanacaksın ve bu ateş güneşi, ayı ve yıldızları kaplayacak. 

İşte o anda evrende sevgiden başka bir şey kalmayacak, ama yine de bunların hepsi kalbinde olacak."

Alıntıdır. 

Ölüm korkusu ve ölmeden önce ölme cesareti

Ölmeden önce ölebilmeyi öğrenmeli...  
Hayatın gizemlerinden biri olan ölümle yakınlaşmak ve korkuları elimize alabilmek için... Dış yaşam-iç yaşam dengesini kurmak, zamansız olan  ruhumuza öncelik vermek için...Özgür olabilmek için..  
Bu güzel makale için Ruhsal Adam'a teşekkürlerimizle...

Ölüm Korkusu ve Hesaplaşma Endişesi - Dr. Bedri Ruhselman

İnsanların en çok korktuğu şey, kendi duygularının ölçüsüyle kötü kabul ettikleri bazı hayat şartlarının içine günün birinde düşme tehlikesidir. 

Örneğin bir insan, sonuçlarının çok kötü çıkması kesin görünen bugünkü vazifelerindeki ihmali sebebiyle yarından korkar. Çok sert ve kırıcı bir hocanın dersini hazırlayamamış olan bir öğrenci, eğer o dersten kaçamayacak durumda ise, yalnız o hocadan, yalnız o dersten değil, okula gitmekten bile korkar. 
İşte ölüm korkusunu hazırlayan sebeplerden bir tanesi de budur.

Hiçbir öğrenci, düşünülebilir mi ki, dersini en mükemmel ve öğretmenini olağanüstü memnun edebilecek şekilde hazırlamış olsun da, o öğretmenin dersine girmekten korksun veya ondan nefret etsin! Tersine o, dersini büyük bir sevinç ve heyecanla bekler. Sanki öğretmeninin karşısında o dersin sınavını vermeye can atar. Çünkü bundan kazanacağı başarı derecesi daha şimdiden onun ruhunu sevinç ve huzurla doldurur. Ve bu başarının sağlayacağı ilerideki hamlelerin huzurlu duyguları onu belirsiz heyecanlara sürükler. İşte, bu da dünyada duyulan iç huzurunun bir örneğidir.

Nasıl, ancak tembel ve haylaz bir öğrenci dersinden nefret eder ve sınavdan korkarsa, tıpkı onun gibi, hayattaki vazifelerini ihmal etmiş, ruhunu; gelecek ve sonsuz hayatının gereklerine göre hazırlayabilmesi için kendisine verilen olanak ve fırsatlardan faydalanmayı aklına bile getirmemiş ve bütün hayatını maddi zevk ve tutkuların esirliğine kaptırarak ve nefsani çekicilikler peşinde koşarak geçirmiş bir insan da öylece, ruhsal hayattan ve ölümden korkar, nefret eder. Çünkü ruhsal hayat onu, dünyada uygulamakla yükümlü bulunduğu birtakım vazifelere davet eder. Ölüm ise bu vazifelerin yerine getirilmesindeki başarı derecelerinin saptanacağı bir sınav kapısıdır.

Bazıları dünyada yalnız para kazanmak, resmi görevlerini -yöneticilerine hoş görünmek hırsıyla- en ileri derecede yapabilmek için gecelerini gündüzlerine katarak, uykularını feda ederek çalışırlar ve bu kadar yorgunluğa bedel olan faaliyetlerine bakarak da, dünyadaki bütün görevlerini hakkıyla yapmış olduklarına bunların bir kısmı samimi olarak inanır, diğer bir kısmı da kendisini inandırmaya çalışır. Bunun için de, kendi kendisine bir sürü özürler uydurmaya kalkışır.

Bazıları da kendilerini hiçbir şekilde çalışma sınırlamasına bağlamak gereğini görmez ve bomboş, başıboş bir hayat içinde sayılı olarak geçen birkaç eğlenceli ve zevkli gününü gerçek kazanç sayarak, bunlarla dünyadaki varlığının gereklerini yerine getirmiş olduğunu sanır. Burada da, bunların bir kısmı buna samimi olarak inanır, diğer bir kısmı da, işin böyle olamayacağını içten içe hissettiği halde buna kendisini zorla inandırmaya çalışır.

Gerek öncekinde, gerek ikincisinde samimi olarak inananlara söylenecek hiçbir söz yok. Onlar gözleri açılıncaya kadar kader yollarında yürüyeceklerdir. İşin kötülüğünü hissederek kendisini aldatmaya çalışanlara gelince, elbette bunların ölümden korkuları o oranda şiddetli olacaktır. 
Güçleri, kuvvetleri yerinde olduğu sürece, böyle ruhsal hayattan kaçmak isteyen insanların bu hareket tarzlarını düzeltici herhangi bir kötü olayla karşılaşmamaları, onların bu yoldaki cesaretlerini artırabilir. Hele araya karışan gelip geçici tatmin edilmiş arzuların verdiği uyuşturucu zevkler onların bu hareketlerini özellikle teşvik bile edebilir. Ve bu şekilde onlar, tutmuş oldukları nefsani yolun doğruluğuna, bu aldatıcı sonuçları birer kanıt olarak ileri sürmekle, ruhsal görevlerinin ihmalinden doğan sıkıntılarını örtbas etmeye çalışırlar. 

Fakat bu hal ancak maddi güç ve takatin zaafa yüz tutmaya başladığı ana kadar sürebilir. Ölümün müjdecisi olan bu zaaf hali görünmeye başladığı andan itibaren nefsaniyet sönmeye yüz tutar, vicdan da sesini gittikçe yükseltir. İşte, ne olursa olsun, insan kendisini ne kadar avutmaya çalışırsa çalışsın, bu hakikati ruhunda derinden derine duyar ve sonuçların ortaya çıkacağı günleri endişeyle karşılar. 

Burada, onunla vicdanı arasına kimse giremez. Bütün bu işler, yalnız ve yalnız ikisinin arasında kalan, hiçbir dış kuvvetin karışamayacağı içsel bir mesele olur. İşte bu hale, ruhun uyanıklığı olarak bakabiliriz. Acaba ruhta bu uyanış nasıl olur?

Batan gemisinin bütün güven ve konforunu kaybetmiş ve bir tek tahta parçasına sarılarak okyanusun korkunç dalgaları ortasında tek başına kalmış bir insanın sonu bize, bu uyanışın ürkünçlüğü hakkında küçük bir fikir verebilir. O, böyle bir durumda kaldığı zaman o durumun gereklerine uygun önlemleri zamanında almamış ve hatta bunu düşünmemiştir bile!.. O halde şimdi ne yapacaktır? Hiç!.. Çünkü bu önlemleri alabilmesi için, kendisine maddi hayatında verilmiş olan olanakların hepsini kaybetmiştir. O olanaklar ancak maddi olanaklardır. Ve onları dünyada boşu boşuna harcaması için değil, bugüne hazırlanması için kendisine vermişlerdir. Ve aslında dünyaya da bunun için gelmemiş miydi?

O halde şimdi onun yapacağı iş sadece, başkalarından yardım beklemek ve içinde yuvarlandığı korkunç dalgaların hangi tarafından çıkıp geleceği belli olmayan binlerce tehlikeyi sabır ve tahammülle karşılamak ve Allah’a yalvarmaktan ibaret kalacaktır. Ta ki kendisine, tekrar ve yeniden hazırlanabilmesi için maddi olanaklar verilsin, yani geçirmiş olduğu hayat yolunu ters yüzüne dönerek bütün acılarıyla birlikte yeniden yürümeye başlasın. Fakat acaba bu yardım kendisine ne zaman kolaylıkla gelecektir? Onu ancak Allah bilir. İşte kader. 

Fakat bir de bunun yanında, dünyadayken ilerisini görerek ve ağustos böcekliği yapmayarak çok iyi hazırlanmış bir arkadaşı daha vardı ki, o hemen kendisini bırakmış ve kuş gibi uçarak yüce dorukların sonsuz mutlulukları içinde uçmaya başlamıştır. Artık o, tekrar yoksul dünyaya inmeyecek, bu ilkel sınıflardan kendisini sonsuza kadar kurtaracak ve çok yüksek yerlerde büyük görevler görecektir. Bu da ona Allah’ın sunmuş olduğu bir yardımdır. İşte kader...

İşte, dünyada ölümü huzurla bekleyen bu ikinci insana karşılık birinci insanın, yani bütün hayatı boyunca yalnız maddesi için çalışmakla yetinen ve bununla dünyadaki görevlerini tamamladığını sanan insanın, ölümü korkuyla karşılamasını bu bakımdan haklı görmek gerekir. Ama ne kendisinin, ne de bizim bu hali haklı görmemiz, onun bu kötü sonunu ortadan kaldırmaya yetmez. Bundan dolayı, yapmakla yükümlü bulunduğu işleri ihmal ederek sadece ölümden korkmakla da o insan, ölümün arkasından gelecek olan kötü sonlardan kendisini kurtarmış olmaz. 

Bunun için bu hakikati görmemekteki inadı bir tarafa bırakıp silkinmek, tembelliği bırakmak ve hemen, dünya işlerinde olduğu kadar ruhsal işlerde de kendisinden beklenen görevlere dört elle sarılmak lazımdır. 
Başka kurtuluş yolu yok.

Bir sene süresinde derslerini ihmal etmiş bir öğrenci sınav kapısının önüne geldiği zaman, onun korkudan tir tir titremesi hiçbir fayda vermez. Ve onu, zavallı çocuk sınavdan pek korkuyor diye de, bu zor durumdan kimse kurtaramaz. 

O, bu tam bir yıl süren tembelliğiyle, bir dakika sonra sınav odasında karşılaşacağı sonucu hak etmiştir. Bu sonuç onun, kader haline gelmiş bir payı olmuştur. 

İşte, çalışma zamanı olan hayat yılları ve sınav kapısı olan ölüm döşeği de böyle! 

Gerçi okul sınavlarında, tembel çocukların haline acıyanlar bulunur ve bazen onları kayırmak isteyenler çıkar ve ayrıcalık yaparlar. Fakat öbür tarafta böyle başıboşluklar yoktur. 

İlahi İrade Yasaları’nın önünde kimse duramaz. İşte kader...

Bedri Ruhselman 1898-1960 İstanbul